Meditatie Meditatie
Meditatie

Bijna dagelijks sta ik vol verwondering en bewondering bij onze druivenplant. Dit jaar zien we een overvloedige productie van druiven, momenteel zijn ze aan het kleuren van lichtgroen naar dieppaars. Tegen de tijd dat u ’t Kruispunt ontvangt, verwacht ik dat ze rijp en vol van smaak zijn.
Henk heeft onlangs heel wat blad en uitlopers zonder vruchten weggeknipt, zodat het zonlicht goed bij de druiven kan komen, waardoor het proces van groei en rijping zo min mogelijk wordt belemmerd. Zo kan de druivenplant vrucht dragen.

Je kunt dit ook symbolisch bekijken, dit beeld over ons eigen leven heen leggen. Zo lezen we in het Evangelie volgens Johannes dat Jezus zegt: “Ik heb jullie opgedragen om op weg te gaan en vrucht te dragen, blijvende vrucht”[1]. Welke vrucht is dat dan? Liefde, vreugde en vrede, geduld, vriendelijkheid en goedheid, geloof, zachtmoedigheid en zelfbeheersing (Galaten 5:22-23).
De vrucht van de heilige Geest, de vrucht die God verlangt om in ons te zien. En net zoals de druif gesnoeid moet worden om meer vruchten te kunnen dragen, zo moeten ook wij de slechte dingen in ons leven loslaten, om dichter bij Jezus te kunnen komen. Wanneer we ons door Hem laten voeden, ‘aan de wijnstok blijven’ in bijbelse taal, dan worden we vervuld met goddelijke liefde, waardoor ook wij veel vrucht kunnen dragen.

Esther Pierik,
pastor kerkelijk werker
 
 
[1] Johannes 15:16


Rust en ruimte

De zomerperiode is aangebroken. Voor velen een tijd van vakantie, van (uit)rusten. Even tijd voor andere dingen, voor andere mensen.
Het leven vraagt veel van ons. We kennen allemaal onze uitdagingen. Er zijn zoveel mogelijkheden. We hebben te maken met geluk en met verdriet, met doelen en deadlines. Het is de golfslag van het leven. met soms een storm, en soms windstilte. Maar de golfslag gaat altijd door. Dat kan leiden tot rusteloosheid, tot alsmaar hollen en nooit stilstaan.

Ons woord ‘vakantie’ komt van het Latijnse woord ‘Vacare’. Dat betekent zoiets als leeg zijn, vrij zijn. (Een kerkelijke gemeente waar geen predikant is, wordt ‘vacant’ genoemd).
Vacare is ook een term uit het kloosterleven. ‘Vacare Deo’ betekent zoiets als leeg worden voor God, tot rust komen om je tot God te keren, zodat je kunt luisteren naar Gods stem, die in de drukte van het dagelijkse leven zo vaak niet gehoord wordt.

Maar hoe maak je nu rust en ruimte voor God?
Ik denk dat het voor iedereen anders is. De één kan enorm genieten van ‘stille tijd’, van het lezen van Bijbelteksten en/of theologische boeken, de ander kan God ervaren in de natuur. Voor jou is het misschien belangrijk om elke zondag naar de kerk te gaan, en kun je daar iets van Gods aanwezigheid merken. En je vriend of vriendin ervaart dit juist in het zingen van (opwekkings)liederen of het maken dan wel luisteren naar muziek. Als mens zijn we allemaal uniek, en beleven we ons geloof allemaal op een andere manier. En wat is het fijn dat dit ook kan en mag! Dat is de ruimte die we van God ontvangen.
Soms wordt gedacht dat we weten wie God is; maar God is God, en de mens is mens. Een bepaalde ruimte is nodig. En juist in die ruimte kunnen we ons verwonderen en openen voor het onverwachte. Juist in die ruimte kan er, soms – even, een Gods ontmoeting plaatsvinden.

Ruimte maken voor even helemaal niets. Voor veel mensen is het moeilijk, ‘Ledigheid is des duivels oorkussen’ betekent zoiets als luiheid is slecht. Toch is die ruimte, om even stil te zijn, even te dromen of te verwijlen – van groot belang. En ín die ruimte, daar kunnen we thuiskomen bij ‘Ik Ben’.

Een prachtig lied hierover is lied 11a van Psalmen anders.
https://youtu.be/eR7TZiAWkJk
Neem maar eens de tijd en ruimte om hiernaar te luisteren.


Esther Pierik
Pastor / kerkelijk werker
 
terug