Meditatie Meditatie
Meditatie

Op reis

Vorige keer schreef Aukje in de meditatie over tijd. Ze wenste zo vlak voor de zomervakantie iedereen een tijd van rust toe. Lilian en ik gingen na vijf jaar weer voor het eerst samen in de zomer op vakantie. Even geen verbouwing, geen werk, geen stallen uitmesten, geen huishouden. Rust. Nou ja, rust? Wij gingen 1300 kilometer fietsen langs de Ierse kust. Alles was voorbereid, en aan alles was gedacht. Eenmaal op de elektrische fiets, in een andere omgeving en met andere mensen om ons heen, merkte ik dat ik inderdaad tot rust kwam. Meer ruimte om na te denken en te voelen. Ik genoot met volle teugen van de natuur, van de ruige kust en de prachtige landschappen – het zijn voor mij momenten waarop God Zich laat zien. Of beter gezegd: dat ik de tijd neem om Hem te zien. In die eerste dagen in Ierland, onder de indruk van alles, besefte ik hoe mooi ik het thema van het nieuwe kerkelijke jaar vind: ‘Laat je verrassen door Gods Geest’.

Na een paar dagen met enkele kleine buitjes, zagen we de natuur volledig opfrissen en braken er voor Ierse begrippen zeer warme dagen aan. Het water in de riviertjes stroomde sneller dan voorheen en toen we op een brug even pauze hielden om te genieten van de kolkende massa, dacht ik: dit is nu levend water! In de bijbel wordt God aangeduid als een bron van Levend Water. Water om van te drinken om nooit meer dorst te krijgen. Wat een troost gaat daar van uit.

De reis ging verder en dankzij een zeer behulpzame en praatgrage Ier op een racefiets kwamen we veilig aan op het station in het drukke Dublin, om met de trein de oversteek te maken naar de westkust. Het ging allemaal voortvarend, maar aan dat geluk kwam een einde toen in de laatste week de ondersteuning van mijn fiets er mee ophield en het daarna heel vaak en heel veel begon te regenen. Zwoegend en zwetend beklom ik met mijn fiets de bergen. Lilian daarentegen kon met volle accu al genietend van de mooie omgeving haar weg vervolgen. Is het binnen onze gemeente ook niet zo? De één lijkt flierefluitend door het leven te mogen gaan, de ander krijgt zoveel verdriet en tegenslag te verwerken.
Wat doen we dan? Lilian besloot bij de klimpartijen haar snelheid aan te passen aan mij. Ze bleef achter me, ook al koelde ze snel af door de trage gang, en kwam ze maar moeilijk in een eigen ritme. Bij de afdalingen ging ze voorop, omdat ik me dan ook kon laten gaan. Is dit niet de boodschap die Jezus de mensheid wilde onderwijzen? Help elkaar waar nodig.

De accu van onze fietsen deed me denken aan de Heilige Geest. Hoe Hij het leven kan verlichten, als je je laat leiden door Hem. Maar ook hoe je toch kunt verdwalen als vanzelfsprekendheid het overneemt van waakzaamheid. Bij een fikse afdaling zag ik Lilian in volle vaart een afslag voorbij sjezen. Al schreeuwend, roepend en brullend trok ik haar aandacht en kwam ze weer terugfietsen. Terwijl wij onze weg vervolgden, dacht ik weer na. De fietstomtom op mijn stuur gaf aan dat we moesten afslaan, bedacht ik me. Die functie kunnen we de bijbel ook geven in ons leven. Een kompas dat ons op de goede weg kan leiden, ook bij tegenslag. 

Eenmaal op de ferry, terug naar huis, eindigde mijn dagdromen, en besloot ik: ik wil me in het nieuwe kerkelijke jaar laten verrassen door Gods Geest. Ik ben benieuwd!

 Arie Hoekstra.